Filmnieuwsbrief 152
Verwijderde scènes Gone With the Wind herontdekt | Nieuwe canon zwarte cinema | Ode aan Amerikaanse B-film
De filmnieuwsmachine draait weer op volle toeren, vandaar nu al een nieuwe editie van deze filmnieuwsbrief. Om te beginnen wat opmerkelijk kort nieuws: de Nederlandse XR-productie Symbiosis - die in 2021 op IDFA in première ging - is geselecteerd voor het Amerikaanse South by South West-festival, Eye Filmmuseum springt in het diepe met een programma rond de fascinerende genre-regisseur Alberto Lattuada, filmmaker James Benning zette voor zijn top 10 beste films aller tijden voor Sight & Sound alleen films van zichzelf in zijn lijst, en Triangle of Sadness-regisseur Ruben Östlund wil dat er bij zijn volgende filmpremière zoveel mogelijk mensen voor het einde de zaal uit frustratie over de film hebben verlaten. Ik durf erop te wedden dat dat niet gaat gebeuren.
Een fijne filmweek!
Ontdekte verwijderde scènes uit ‘Gone With the Wind’ schijnen nieuw licht op klassieker
Gone With the Wind (1939) is een van de meest iconische én meest controversiële films uit de Amerikaanse filmgeschiedenis. Iconisch vanwege het enorme succes en de acht Oscars, waaronder één voor Hattie McDaniel als eerste Afro-Amerikaanse actrice - alhoewel ze als zwarte vrouw niet tussen de rest van de (witte) cast mocht zitten. En controversieel vanwege de stereotype weergave van zwarten en tot slaaf gemaakten. Uit een recent ontdekt script blijkt nu dat er een aantal belangrijke scènes de film niet hebben gehaald of zelfs na het draaien de prullenbak in zijn gegooid, tot ongenoegen van de scriptschrijvers. De machtige producent Selznick zou om deze reden ook alle scriptversies hebben laten vernietigen. Dat is dus niet gelukt.
In het artikel wordt uitgebreid ingegaan op de verwijderde scènes, waarvan er een aantal de afschuwelijke kanten van de slavernij zouden laten zien. Hert laat ook de complexe totstandkoming zien van de productie door verschillende scriptversies met elkaar te vergelijken. Must-read!
Hoe goed is de nieuwe canon van de zwarte cinema?
Over te lang genegeerde en weggestopte kanten van cinema gesproken: zwarte filmmakers hebben nog steeds een achterstand in Hollywood. Kijk maar naar de winnaars van de afgelopen BAFTA’s: een all-white winner lineup.
Nu is recent een compleet nieuwe canon van de zwarte cinema uitgekomen, met 75 belangrijke en baanbrekende films gemaakt door zwarte filmmakers. De laatste lijst dateerde van zeven jaar geleden, maar sinds die tijd zijn er films als Moonlight, Get Out en Black Panther uitgekomen. Hoog tijd dus voor de New Canon of Black Cinema, met recente parels als Saint Omer van Alice Diop en de documentaire Summer of Soul van Questlove. Bekijk hier de hele lijst.
Een canon zou geen canon zijn als er geen commentaar op was. Zo verstuurde filmmaker Mark Cousins onderstaande tweet waarin hij een aantal omissies benoemde: A very flawed canon. Ik zou zeggen: zet deze titels bij de canon en je hebt een mooie lijst.
Het einde van de bioscoop? Wall Street denk van niet!
Het einde van de bioscoop - of op zijn minst een kleinere rol ervan - is al vaak aangekondigd, zeker in en na de pandemie. Streaming zou de bioscoop in het defensief drukken en de bioscoop moest zich maar schikken naar de eisen van streamers als Netflix en Prime. Maar nu blijkt dat bedrijven als Disney en Warner Discovery worstelen met het financieren van hun peperdure streamingplatforms, wordt wel duidelijk dat Wall Street het bewezen verdienmodel van de bioscoop veel aantrekkelijker vindt dan alle onzekerheden rond online uitbreng, zo is te lezen in een interessante en uitgebreide analyse op The Wrap. Conclusie van de financiers: wil je dat een film blijft hangen bij je online publiek? Geef het dan eerst een goede bioscooprelease.
Een manier om meer bezoekers te verleiden - vooral in de VS - is het vertonen van niet-Engelstalige films en het organiseren van zogenaamde event-screenings, aldus een stuk in Variety. Het publiek raakt uitgekeken op formules, maar voor speciale films en evenementen, waaronder Indiase cinema - is het nog wel te porren.
Het vergeten #MeToo schandaal: crisis in de wereld van de filmmuziek
De Britse krant The Guardian publiceerde een uitgebreid artikel over een onderbelicht onderwerp rond machtsmisbruik in de filmwereld: die van de filmmuziek. Het misbruik door mensen als Harvey Weinstein krijgt - terecht - veel aandacht krijgt, maar de grotendeels ongereguleerde wereld van filmcomponisten en -musici wordt zo goed als genegeerd. De enorme afhankelijkheid, losse contracten en de machtsposities zorgen voor veel schrijnende verhalen. “This industry sucked all the joy out of me.” zo zegt een componist in het stuk. Een harde en ironische uitspraak, zeker als je bedenkt dat seksueel misbruik daar ook onder valt.
De slechtste videogame-verfilmingen aller tijden
Met excuses voor deze clickbait-kop, maar na al deze zware kost is het ook lekker om een lijstje met slechtste videogame-verfilmingen ooit te laten zien, om ze daarna natuurlijk vooral op te zoeken. Dit alles met de release van de veelgehypte film Super Mario Bros. in het vooruitzicht. Verwacht nerd-films als Mortal Kombat uit 1995 (“a terrible but enjoyable experience”) en Sonic the Hedgehog uit 2020 (“a predictable cheese-ball”).
Video-essay: de krankzinnige Amerikaanse B-films uit de jaren ‘50
Vaak duikt een video-essay in een onderwerp waar ik totaal niets vanaf weet. In dit geval: hoe de B-films in de jaren '50 van de vorige eeuw uit Hollywood rolden en de rol die filmmaatschappij American International Pictures (niet te verwarrend met Universal International Pictures) hierbij speelde. En deze films hadden een even krankzinnige marketing nodig, waarbij vaak de poster en de filmtitel al voor het bedenken en draaien van de film werden gemaakt. Love it!